Hans Verhagen (°Vlissingen, 1939). Dichter, journalist, schilder, filmer.

Hans Sleutelaar over Vesting Holland, de nieuwe gedichten van Hans Verhagen

Vintage Verhagen! Elke keer als ik in z’n nieuwe reeks ‘Vesting Holland’ lees vind ik er meer in te bewonderen. De ongeëvenaarde vrijheid en losheid. De onvermoeibare snelheid en afwisseling. En alles trefzeker, zonder de minste aarzeling, ja, met ogenschijnlijk speels gemak op papier gezet, in veerkrachtige taal, gekleurd en gekruid met de koele distantie en het omineuze venijn van latere jaren.
Als vanouds weet Hans Verhagen hier het dramatische te paren aan het lichtvoetige; het aardse aan het verhevene; de tragiek aan het groteske, zoals alleen hij dat kan. Het ene moment wellustig (‘Ik voelde hoe ik zwol in haar gedachten’) het volgende kolderiek als een nar (‘Een hypomaan kan zich niet veroorloven lang stil te staan’) of stamelend in een smartelijke snik (‘en nooit meer en niemand en dood in de regen’). Nu eens eenzaam dolend (‘Met de valse vlag van hoop in top’ en ‘de vlag van wanhoop achterop/gelukkig halfstok’), even later in koude woede ontstoken om de platte businesswereld (met God als ‘een ja-knikkend nee-hoofd’)
Ik vraag me af welke krachten die spuitende fontein van watervlugge gedachten en emoties in de lucht houden. Het antwoord mag Ilja Leonard Pfeijffer bedenken. Ik geniet van de vertoning - ‘Vesting Holland’ ziet kans de(ze) lezer te doen geloven dat denkbeeldige dingen echt zijn, hoe far out ook. Om die toverachtige macht gaat het in de kunst. (De hele cyclus bevestigt het artistieke credo, verwoord in de openingsregels van rond de rode hoge, het eerste gedicht van de serie).
Het slotgedicht is een stout staaltje van scheppende verbeelding. Met terugwerkende kracht, over het graf heen, weet de dichter de vorst der duisternis onschadelijk, want ontragisch te maken. De tweede regel (‘Zie je – ik pieker niet. Ik huppel’) onthult een levensgeheim: een van die helverlichte momenten die de cyclus telt.
Ich gratuliere!