Ignace De Vos, Ergo Pers uitgaven

In het grote huis zijn de muren doof, koud, ondoordringbaar. Soms hoort men de trap of een stem door een half openstaande deur, maar meestal is het leeg en stil in de hoge kamers.
Vooraan is er de grijze onopvallende straat en achteraan kijkt men uit op binnenplaatsen, op gevels die als vlakken voor, tegen of schuin dicht bij elkaar geschoven zijn met hier en daar een klad lucht of het gerucht van een tak.
Met dit beeld van de buitenwereld moet Ignace De Vos het stellen op zijn atelier. Dat merkt men aan zijn kunst, hij schildert zich naar binnen. Het is alsof hij met zijn rug naar het raam werkt, maar niet zonder het bewustzijn van de aanwezigheid ervan. Zijn raam is het blinde venster van het doek, het platte vlak van het schilderij. Er is natuurlijk de werkelijkheid om hem heen. Er zijn boeken, de verftubes, de TV. Er zijn de kale lamp, de bleekgroene kan, de stoffig-gele latjes van een vouwstoel. Op de schilderijen zijn echter enkel verfstreken herkenbaar, vlekken en
vlakken, vlugge spontane toetsen naast gestolde slingerende lijnen, bedachtzame of stugge rechthoeken en vierkanten tegen atomosferische partijen, strakke opake delen boven transparante, vage dan weer dichte zones onder pasteuze en omgekeerd. Zijn kleur heeft een terughoudende ruimtelijkheid, een gedempte, hoewel krachtige aanwezigheid. De verfhuid is veelal dik en droog, soms geronnen en gestremd.
Ignace De Vos vernietigt geen schilderijen die hem niet bevredigen, hij overschildert ze en de onderliggende schilderingen bepalen niet zelden de densiteit van de gelaagdheid.
Zijn schilderwijze getuigt van een ingehouden en daarom juist aangespannen bezetenheid, ze is tegelijkertijd intuïtief, weloverwogen en direct. Het is een kunst die elke glans, elke uiterlijke luister weigert. In haar compacte tactiliteit vraagt ze van de kijker een aandachtige picturale gevoeligheid.

Roland Jooris