Destructie en de onvermijdelijk daarop volgende vernieuwing was daarbij een beproefde methode. Vandenberg kon slechts tot een staat van verwondering komen door zijn werk onophoudelijk in vraag te stellen, het resoluut achter zich te laten en te herbeginnen.
In een periode van ontwenning in De Sleutel was hij tot een stilstand gekomen, 'het is of ik ik geen verhalen meer kan vertellen' zo zei hij. Hij keerde terug naar een universele, naar abstractie neigende beeldtaal, waarin herkenbare thema's als het doolhof en het kruis een constante waren. Met een niet aflatende energie zocht hij in Exil de peintre naar het ultieme beeld.

De laatste etsen

De laatste etsen waren somber, op de kleurrijke rode en paarse bloemen drukt hij een diep donker zwart vlak, een figuur die naar een Romaans grondplan lijkt te verwijzen. De speciaal voor Philippe Vandenberg ontwikkelde etstechniek liet hem toe een bijna geschilderd diepzwart oppervlak te creëren, waarin penseelstreken zichtbaar werden.

Philippe Vandenberg, Exil de Peintre, Ergo Pers, 2003, the final etchings